Instytut Pamięci Narodowej Remont grobu Jana Blandzi – Powstańca Wielkopolskiego - Aktualności -

W ramach obchodów rocznicy zwycięskiego Powstania Wielkopolskiego, Oddziałowe Biuro Upamiętniania Walk i Męczeństwa Instytutu Pamięci Narodowej w Poznaniu przeprowadziło remont grobu Jana Blandzi – Powstańca Wielkopolskiego, znajdującego się na cmentarzu parafialnym Parafii Bożego Ciała w Poznaniu przy ul. Bluszczowej. Grób został wcześniej wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski, prowadzonej przez Instytut.

Jan Blandzi (1887-1949) Powstaniec Wielkopolski, „dowborczyk” – żołnierz I Korpusu Polskiego Dowbora Muśnickiego

Ur. się 26 kwietnia 1887 r. w Karminie, gm. Dobrzyca, pow. pleszewski jako syn Małgorzaty i Andrzeja Blandzi. Po ukończeniu szkoły elementarnej pracował jako kupiec w Gnieźnie. Następnie wyjechał do pracy w kopalnii w Westfalii, gdzie w okresie od 5 maja 1906 do 1 listopada 1908 pełnił również funkcję naczelnika w Towarzystwie Gimnastycznym Sokół. Za polonijną działalność był represjonowany przez władze niemieckie. W miejscowości Gladbeck został ukarany 4 dniami aresztu za noszenie wizerunku polskiego orła. W latach 1908-1909 odbył służbę w wojsku niemieckim w 99 pułku piechoty w Saverne (obecnie na terenie Francji), a następnie w regimencie w Poczdamie. Po zwolnieniu z wojska Blandzi powrócił do Karmina. Pracował jako właściciel karczmy. W 1914 r. został powołany do wojska niemieckiego do 50 pułku piechoty w Rawiczu. W wyniku walk na froncie wschodnim 10 marca 1915 r. dostał się do niewoli rosyjskiej w rejonie Taszkientu. W 1917 r. wstąpił do polskiego oddziału wojskowego. W 1918 r. został skierowany razem z 3 eszelonem do I Korpusu Polskiego Dowbora Muśnickiego. Razem z Legionem trafił do Odessy i Kijowa. Po rozwiązaniu legionu Blandzi powrócił do Pleszewa, by wziąć udział w Powstaniu Wielkopolskim. Wstąpił do 8 pułku Strzelców Wielkopolskich. W styczniu 1919 r. wziął udział w bitwie pod Miejską Górką. W Wojsku Polskim służył od 28 stycznia do 21 maja 1919 r. Następnie pracował w Żandarmerii Krajowej Byłej Dzielnicy Pruskiej i Policji Państwowej jako starszy przodownik do 1925 r. Po zakończeniu służby zamieszkał w Budzyniu, pow. chodzieski. Założył tam Towarzystwo Powstańców i Wojaków w Budzyniu, którego był komendantem do 1929 r. Przeniósł się wówczas do Węglewa. W 1948 r. otrzymał od Zarządu Głównego Związku Powstańców Wielkopolskich dyplom uznania za czynny udział w akcji zbrojnej. Rok później zmarł i został pochowany w Poznaniu. Jego nazwisko zostało upamiętnione na tablicy znajdującej się na budynku Szkoły Podstawowej im. Powstańców Wielkopolskich w Budzyniu.

Tekst i fotografie: Ewa Liszkowska