E-Księgarnia
27 lutego 2019 r. w I Zespole Szkół im. Stanisława Staszica we Wschowie została odsłonięta tablica upamiętniająca antykomunistyczną organizację „Młodzieżowe Siły Zbrojne”.
Wydarzenie rozpoczęło się mszą św. w kościele Franciszkanów we Wschowie, skąd zgromadzeni udali się uroczystym pochodem, prowadzonym przez klasę mundurową, w kierunku I Zespołu Szkół im. Stanisława Staszica. Tam – w otoczeniu przybyłych gości – Dyrektor Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej dr hab. Rafał Reczek oraz poseł na Sejm RP Marek Ast dokonali odsłonięcia tablicy ufundowanej przez IPN z okazji Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”. Podobne tablice zostaną odsłonięte w 11 miastach w Polsce: w ten sposób Instytut Pamięci Narodowej upamiętnia zapomnianych członków młodzieżowego podziemia antykomunistycznego. W latach 1944/1945–1956 istniało ok. 1000 podziemnych związków młodzieżowych skupiających blisko 11 tys. działaczy przeciwstawiających się nowemu zniewoleniu.
Następnie uroczystości przeniosły się do szkolnej auli, gdzie po przemowach zaproszonych gości i części artystycznej przygotowanej przez uczniów szkoły, Marcin Podemski z Oddziałowego Biura Edukacji Narodowej IPN w Poznaniu wygłosił wykład pt. „Młodociani wschowscy Wyklęci – rys historyczny antykomunistycznej organizacji Młodzieżowe Siły Zbrojne”, który przybliżył historię powstania wschowskiej organizacji i losy należących do niej uczniów, w emocjonalnym zakończeniu opowiadając o swoim spotkaniu z ostatnimi żyjącymi członkami Młodzieżowych Sił Zbrojnych.
Relacje z uroczystości:
I Zespół Szkół im. Stanisława Staszica we Wschowie
Starostwo Powiatowe we Wschowie
Relacja: Marta Sankiewicz
Młodzieżowe Siły Zbrojne – antykomunistyczna organizacja młodzieżowa działająca w Publicznej Średniej Szkole Zawodowej we Wschowie w latach 1951-1952. Członkami organizacji było ośmiu uczniów ówczesnej PŚSZ we Wschowie. Byli to: Jerzy Berthold, Zbigniew i Zdzisław Gołembscy, Roman Jurdeczka, Witold Kurzeniecki, Piotr Lizak, Jerzy Łuczewski, Jerzy Połczyński. W momencie założenia organizacji jej członkowie mieli między 15 a 17 lat. Wszyscy mieszkali w szkolnym internacie. Głównymi przyczynami podjęcia działań przeciwko komunistycznej władzy były: chęć samokształcenia w związku ze skomunizowaniem harcerstwa, obrona Kościoła Katolickiego oraz wiara w wybuch III wojny światowej. Natomiast do podstawowych celów jakie postawiono przed organizacją zaliczano: zdobycie broni, którą zamierzano wykorzystać podczas spodziewanego kolejnego konfliktu międzynarodowego, werbunek nowych członków, nawiązanie kontaktu z innymi nielegalnymi organizacjami oraz tworzenie i kolportaż ulotek. Organizacja została rozbita przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa w dniach 27-28 marca 1952 r., kiedy nastąpiły zatrzymania wszystkich członków grupy. Do września 1952 r. przebywali oni w areszcie Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego we Wschowie, gdzie poddano ich intensywnemu śledztwu. Ostatecznie wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Zielonej Górze z 23 września 1952 r. skazano członków organizacji na wyroki od 4 lat do 1,5 roku pozbawienia wolności.