E-Księgarnia
Obchodzony w Polsce 14 czerwca Narodowy Dzień Pamięci Ofiar Niemieckich Nazistowskich Obozów Koncentracyjnych i Obozów Zagłady ma na celu upamiętnienie pierwszego transportu więźniów politycznych z niemieckiego więzienia w Tarnowie do tworzącego się obozu koncentracyjnego w Auschwitz.
Z okazji rocznicy tego wydarzenia Oddziałowe Biuro Edukacji Narodowej przygotowało dwie grafiki, mające przybliżyć sylwetki dwóch osób związanych z naszym regionem, które zginęły w pierwszym stworzonym przez Niemców na okupowanych ziemiach polskich obozie koncentracyjnym w Forcie VII w Poznaniu. Przedstawienie ich losów sprawi, że przywrócimy pamięć o nich i ich tragicznych losach.
Pierwszą wspominaną osobą jest Aleksandra Bukowiecka z Dzierżykraj-Morawskich, ur. 8 grudnia 1890 1890 r. w Oporowie. Ziemianka, działaczka społeczna i współorganizatorka Powstania Wielkopolskiego w powiecie kościańskim.
Była córką ziemianina Ignacego Dzierżykraj-Morawskiego i Julietty. W czerwcu 1910 r. wyszła za mąż za Mieczysława Bukowieckiego, właściciela majątku w Cichowie. W 1918 roku organizowała rady ludowe i oddziały powstańcze w okolicach Krzywinia i Cichowa. Współinicjatorka utworzenia kompanii lubińskiej. Finansowała również zakup broni i amunicji oraz zaopatrywała powstańców w żywność. W okresie dwudziestolecia międzywojennego udzielała się w Kole Związku Powstańców Wielkopolskich w Lubiniu. Za swoje zasługi odznaczona medalem „Polska Swemu Obrońcy”, Odznaką Pamiątkową Grupy „Leszno”, Odznaką Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich, Odznaką Pamiątkową Powstańców Wielkopolskich oraz Medalem Niepodległości.
Powodem jej aresztowania przez kościańskie gestapo w 1939 r. była jej działalność w czasie Powstania Wielkopolskiego. Osadzona w Forcie VII w Poznaniu, zmarła 12 kwietnia 1940 roku z uwagi na wycieńczenie organizmu.
Drugą osobą jest Celestyn Rydlewski, ur. 5 kwietnia 1875 r. w Jarocinie. Lekarz, działacz polityczny.
Ukończył studia medyczne, uzyskując doktorat w 1909 r. Należał do tajnej organizacji Towarzystwa Tomasza Zana. W latach 1916-1918 służył w armii niemieckiej, gdzie pełnił funkcję lekarza sztabowego komisji poborowej w Poznaniu. Należał do Komitetu Obywatelskiego, który desygnował go do Rady Robotników i Żołnierzy. Od kwietnia 1919 r. pełnił funkcję lekarza Naczelnej Komendy Straży Ludowej. W 1919 r. jako delegat Naczelnej Rady Ludowej uczestniczył w paryskiej konferencji pokojowej. Współpracował z Wojciechem Korfantym w czasie III powstania śląskiego i plebiscytu śląskiego z 1921 r. W latach 1919-1923 pełnił funkcję komisarza rządu polskiego w międzynarodowej komisji do ustalania granicy z Wolnym Miastem Gdańskiem.
Aresztowany przez Niemców w październiku 1939 r., a następnie osadzony w Forcie VII i rozstrzelany na podstawie wydanego przez sąd doraźny wyroku śmierci dnia 13 stycznia 1940 r.