Michał Kobyliński przyszedł na świat 16 września 1890 r. w Zagórowie. Jego rodzicami byli Jan Kobyliński i Franciszka z domu Ulatowska. Jego stryjem był ks. Kacper Kobyliński, aktywny społecznik. Nie ma informacji na temat tego, czy Michał posiadał rodzeństwo.
Wiadomo, że w latach 1901-1905 r. uczył się w kaliskim gimnazjum, jednakże po strajku wywołanym przez uczniów tejże szkoły (przywódcą strajku był Sławomir Czerwiński, późniejszy minister oświaty w latach 1929-1939) został z niego relegowany. Cztery lata później rozpoczął naukę w Seminarium Nauczycielskim w Łęczycy, a ukończył ją 5 czerwca 1912 r. Zaraz też rozpoczął pracę w szkole w Tubądzinie. Pracował tam w okresie od 1 sierpnia 1912 do 1 sierpnia 1914 r. Pracę nauczycielską przerwał wybuch I wojny światowej. Jak wynika z akt osobowych Kobyliński został wcielony do armii rosyjskiej (1 sierpnia 1914 r.) i pełnił w niej służbę do 30 września 1918 r. W tym czasie ukończył szkołę oficerską (1916 r.) uzyskując pierwszy stopień oficerski. Brał udział w kampanii tureckiej, a w roku 1917 został na własną prośbę przeniesiony do I Korpusu Polskiego.
Niezwłocznie po zakończeniu służby w rosyjskiej armii został zatrudniony w Szkole Powszechnej w Szymanowicach (pow. słupecki). Pracował tam dokładnie 11 miesięcy i 10 dni – od 1 października 1918 r. do 10 września 1919 r. Po wybuchu wojny polsko-sowieckiej został zmobilizowany i walczył w armii dowodzonej przez generała Hallera. W 1921 r. został awansowany do stopnia podporucznika. Po podpisaniu traktatu pokojowego w Rydze został zwolniony z wojska na własną prośbę. Rozpoczął pracę w Szkole Powszechnej w Tuliszkowie, gdzie w okresie od 1 września 1921 do 31 sierpnia 1924 r. pełnił obowiązki kierownika tej placówki. Od 1 września 1924 r. pełnił podobną funkcję w Szkole Powszechnej w Golinie. Trzy lata później, 1 kwietnia 1927 r. został kierownikiem tej szkoły i pozostawał nim do wybuchu II wojny światowej. Za jego kadencji wybudowano nowy gmach szkoły.
Pracując w Golinie angażował się życie społeczne miasta. Między innymi był czynnym strażakiem ochotnikiem i przez długi czas pełnił funkcję skarbnika w zarządzie miejscowej jednostki OSP.
W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany i w stopniu porucznika służył w 68 Pułku Piechoty. Pułk ten przebił się do Warszawy i brał udział w obronie stolicy do 28 września 1939 r. Nieznane są okoliczności w jakich Michał Kobyliński znalazł się w niewoli sowieckiej. Był więźniem obozu NKWD w Kozielsku. Został zamordowany między 13 a 14 kwietnia 1940 r. i pochowany w Katyniu.
Jeszcze w czasie służby w armii carskiej poślubił w Piatigorsku Kazimierę Żakiewicz, z którą miała syna, Mariusza Wiesława Antoniego, urodzonego 16 listopada 1933 r. w Warszawie.
Za swą pracę społeczną i nauczycielską otrzymał: Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1929), Srebrny Krzyż Zasługi (1937) oraz Brązowy i Srebrny Medal za Długoletnią Służbę (1938).
W roku 2017 r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej – Lech Kaczyński swoim postanowieniem awansował Michała Kobylińskiego do stopnia kapitana Wojska Polskiego. Z kolei społeczność Szkoły Podstawowej im. Juliusza Słowackiego w Golinie i mieszkańcy miasta upamiętnili postać Kobylińskiego ustawieniem głazu i odsłonięciem tablicy. Uroczystość ta miała miejsce 15 kwietnia 2010 r.
Bibliografia:
Archiwum Szkoły Podstawowej im. J. Słowackiego w Golinie, Akta osobowe
Bogajewski W., Mieszkańcy województwa poznańskiego. Ofiary ludobójstwa katyńskiego, Poznań 2018.
Krucka J., Michał Kobyliński, [w:] Słownik biograficzny nauczycieli Wielkopolski Wschodniej T. 1, red. P. Gołdyn, Konin 2012.
Piotr Gołdyn