E-Księgarnia
Przy Alejach Niepodległości w Poznaniu w 2007 r. odsłonięto Pomnik Polskiego Państwa Podziemnego. Obiekt otoczony jest stelami z tabliczkami upamiętniającymi Wielkopolan, którzy zostali zamordowani przez okupanta niemieckiego i sowieckiego. Wśród nich są nazwiska lekarzy, sanitariuszy i farmaceutów. Dziś przypominamy sylwetki kilku z nich, którzy zginęli w Katyniu, Charkowie i Starobielsku.
ppor. Wincenty Harembski (1890-1940) ur. w Pałczynie, pow. wrzesiński. Na studia medyczne wyjechał m.in. do Wiednia i Monachium. Po powrocie praktykował w Odolanowie, pow. ostrowski i w Poznaniu. Harembski był bardzo zaangażowany w działalność patriotyczną. Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim, po czym pozostał w czynnej służbie do 1925 r. Był członkiem Obozu Wielkiej Polski. W latach 1930-1935 poseł na sejm z ramienia Stronnictwa Narodowego. W 1939 r. jako lekarz porucznik rezerwy został zmobilizowany do 7 Szpitala Okręgowego w Poznaniu. W wyniku działań wojennych pod Brześciem trafił do niewoli sowieckiej. Więziony w obozie w Starobielsku. Zamordowany w Charkowie.
popr. Edmund Moenke (1883-1940) ur. w Mińsku Litewskim. Studia medyczne ukończył w Getyndze i Krakowie. W latach 20. pracował m.in. w Klinice Ocznej w Poznaniu, po czym jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego, w którym służył jako lekarz w placówkach medycznych. Od 1923 r. pracował w Poznaniu w Kasie Chorych i prowadził prywatną praktykę. W wojnie obronnej 1939 r. wraz z 7 Szpitalem Okręgowym trafił do Pińska, gdzie dostał się do niewoli sowieckiej. Osadzony w Kozielsku. Zamordowany w Katyniu.
kpt. Stanisław Owsianny/Owsiany (1888-1940) ur. w Świńcu, pow. kościański. Studia medyczne ukończył w Lipsku. Podczas I wojny światowej wcielony do armii pruskiej. Do Wojska Polskiego wstąpił w 1919 r. otrzymując przydział do 8 Szpitala Okręgowego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Służył m.in. w szpitalu wojskowym w Kościanie. Za służbę Owsianny został odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości. W wyniku działań wojennych 1939 r. trafił do niewoli sowieckiej i został osadzony w Kozielsku. Zamordowany w Katyniu.
mjr Kazimierz Rabski (1887-1940) ur. się w Miłosławiu. Medycynę studiował m.in. w Lipsku i Monachium. Praktykował w Poznaniu. Był również związany z Grodziskiem Wielkopolskim, do którego trafił w listopadzie 1918 r. jako lekarz pułkowy. Rabski był również aktywnym działaczem w Towarzystwie im. T. Zana. W Wojsku Polskim służył od 1919 r. Jako lekarz 155 i 159 pp brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1939 r. został skierowany do Warszawy, gdzie organizował szpital polowy. Po ewakuacji na wschód, dostał się do niewoli sowieckiej. Zamordowany w Starobielsku.
mjr Leonard Rola-Szadkowski (1881-1940) ur. się w Kórniku pod Poznaniem. Medycynę studiował w Lipsku, uzyskując specjalizację z pulmonologii i kardiologii. Piastował stanowisko dyrektora placówek medycznych i sanatoriów m.in. w Szklarskiej Porębie i Dusznikach-Zdroju, lecząc chorych na powszechną wówczas gruźlicę. Po wybuchu I wojny światowej został wcielony do armii niemieckiej. Brał udział w powstaniu wielkopolskim i wojnie polsko-bolszewickiej. W okresie międzywojennym pracował w Kasie Chorych i prywatnym gabinecie przy ul. 27 Grudnia. Pasję motoryzacji rozwijał w Automobilklubie Wielkopolskim, którego był współzałożycielem. W 1939 r. został powołany do 7 Szpitala Okręgowego i w wyniku działań wojennych trafił do niewoli sowieckiej. Zamordowany w Katyniu.
kpt. Witold Wichrowski (1884-1940) ur. się w Strzelnie, pow. mogileński. W 1912 r. ukończył farmację w Lipsku. W momencie wybuchu I wojny światowej został powołany do armii niemieckiej. Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych. W okresie międzywojennym prowadził w Poznaniu aptekę. Jako rezerwista został przydzielony do Składnicy Sanitarnej przy Szpitalu Wojskowym. W 1939 r. zmobilizowany do szpitala polowego nr 702. Po wzięciu do niewoli sowieckiej, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany w Katyniu.
por. Kazimierz Wysocki (1892-1940) ur. się w Nowym Świecie, pow. leszczyński. W 1920 r. ukończył farmację we Wrocławiu, po czym wyjechał do Poznania, żeby służyć w placówkach medycznych i sanitarnych. W okresie międzywojennym pracował w aptece w Opalenicy, pow. nowotomyski. W 1939 r. zmobilizowany w 7 Szpitalu Okręgowym. W wyniku działań wojennych trafił do niewoli sowieckiej. Zamordowany w Katyniu.
ppor. Tadeusz Żuralski (1894-1940) ur. się w Biskupcu, pow. olsztyński. Studiował medycynę m.in. w Berlinie, Lipsku i Monachium. W 1920 r. ukończył medycynę na Uniwersytecie Poznańskim. Podczas I wojny światowej służył w armii niemieckiej na froncie bałkańskim. Po odzyskaniu niepodległości, przeprowadził się do Poznania, gdzie pracował w Krajowej Klinice dla Kobiet przy Uniwersytecie Poznańskim, na którym w 1928 r. uzyskał habilitację. Od 1919 r. służył w Korpusie Oficerów Sanitarnych. Od 1930 r. pracował jako dyrektor Szpitala Ginekologicznego Ubezpieczalni Społecznej. W 1939 r. otrzymał przydział do 7. Szpitala Okręgowego. Po trafieniu do niewoli sowieckiej, został osadzony w obozie w Kozielsku. Zamordowany w Katyniu.
Tekst i zdjęcia: Ewa Liszkowska